Granówko
Klasycystyczny pałac z 1820 roku, poprzedzony późniejszym czterokolumnowym portykiem, wybudowany dla Nepomucena Nieżychowskiego, dyrektora Ziemstwa Kredytowego w Poznaniu, przez lub w stylu Dawida Gillyego, urzędowego architekta pruskiego z Poznania. Prosty, szlachetny kształt pałacu stanowi dobry przykład klasycystycznej rezydencji początków XIX wieku. Weranda i taras od strony ogrodu dobudowane zostały w drugiej połowie XIX wieku. Granówko w średniowieczu stanowiło przez długi czas własność dziedziców sąsiedniego Granowa. Elżbieta z Pilczy, wdowa po staroście generalnym Wielkopolski Wincentym Granowskim z Granowa była trzecią żoną Władysława Jagiełły, który z kolei był jej czwartym mężem. W XIX wieku Granówko stanowiło własność Nieżychowskich oraz, przejściowo, Duninów. W 1912 roku właścicielem był Rodryg Dunin, a potem znów Nieżychowscy.
W roku 1939 właścicielem był Józef Nieżychowski. Majątek w 1926 roku liczył 533 hektary i miał gorzelnię.